Skip to main content

Kuwadradong Mundo


Nakatanaw na naman ako sa may kalawakan na para bang may hinihintay. Gabi-gabi ay ito ang gawain ko. Napakatahimik ng kapaligiran at tanging mga kuliglig lamang at tiktak ng orasan ang naririnig. Ni hindi ko nga namalayan na alas-dose na pala ng hating-gabi.

Puyat na naman ako, pero ayos lang. Mas gusto kong manatiling gising habang ang lahat ay natutulog na. Gusto kong lasapin ang katahimikan ng mundo dahil doon ko lamang mas nakikita ang angking kagandahan nito.

Tumingala ako at minalas ang kalangitaan. ‘Di gaya kagabi, ngayon ay mabibilang mo lamang ang mga bituin at sa ‘di mawaring kadahilanan ay nakadama ako ng kalungkutan. Unti-unting nanumbalik ang mga masasaya at malulungkot na pangyayari sa aking buhay. Napabuntong-hininga ako sabay sambit sa aking sarili, “Pagod na ako.”

Pakiramdam ko ay wala na akong patutunguhan pa. Para bang wala ng pagbabago ang buhay ko. Nakakulong na ako sa kuwadrado kong mundo, kung saan ang lahat ng aking gawain ay tila naka-programmed, na dito sa mundo ko na ang kilos ko na lamang ay sa apat na kanto nito. Wala na akong kontrol sa sarili kong buhay, wala akong mapagpilian dahil ganon at ganon rin naman ang nangyayari.

Nang biglang may dumaan na bulalakaw… imbes na humiling ako rito ay unti-unting tumulo ang luha sa aking mga mata. “Sana nga totoo ang tungkol sa bulalakaw". Disinsana’y napawi na ang sakit at pagod na aking nararamdaman .” Unti-unti na akong nilalamon ng kalungkutan ng mga oras na iyon. Nais kong matulog na upang makalimutan ang lahat ng problema ko kahit panandalian lamang, ngunit hindi ako dalawin ng antok. Nasanay na kasi ako ng ganito.

Masyado nang magulo ang akinh isipan. Ibig kong makipag-usap kahit kanino upang maibsan man lamang ang bigat na aking nararamdaman, ngunit alam kong hindi nila susubukin. Lagi na lamang akong mag-isa sa pagharap sa mga problema ko ngunit ayos lang, sanay na naman akong mag-isa. Alam kong malalagpasan ko rin lahat ito ng ako lamang at wala nang iba pang makakaalam. Tanging ang kadiliman ng gabi at ang mga bituin lamang ang saksi ng bawat pagluha at pighati ko.

Ngayon, heto na naman ako. Lumuluha rito sa apat na sulok ng aking silid. Kinuha ko ang isang diary sa ilalim na aking unan at nagsimula akong sumulat. Eto… eto ang mundo ko… ang kuwarto at ang diary ko.
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Filthy Hands (Chapter One)

(This is an original script I have written during my 3rd year in College, and was transformed as a short story with three chapters ) It was the usual night for the pimps and call girls. The busy street, the Christmas lights from different bars and the honking of horns while people chattering together with their boisterous laughter are enough to create chaos. Different species of their kinds can be seen roaming and wandering looking for the perfect customer. Perfect means, the one who has bulky wallet, a big fish. Agnes approached her friend Monique, and blatantly asked “Hey! How was the night so far?” while chewing her gum . “As usual, same old thing, no customers again!” Monique replied exasperatedly. While sharing sentiments with each other that night, it suddenly hit Agnes the Japanese Businessman whom she always sees with her friend. “So, how’s Mr. Nakamura? I thought he’s going to marry you?” Agnes asked excitedly . “That creepy old man! He fooled me, he sa...
Post a Comment
Read more

The Black Sheep

The night was getting deeper as I trudged along the dark alley leading to the apartment. The misty air and the stillness of the night bring back memories of the past. Memories that I have put on the back burner for a long time now. Memories that served as an envenom that is slowly killing and eating me wholly. Then rain drops started falling and before I knew it, thoughts kept flooding rapidly together with the rain. It’s the first day of my Senior year. I can’t describe the excitement I am feeling as my dad pulled over our Chevrolet in the school’s driveway. I hurriedly gave a peck on dad’s right cheek and went down to meet my friends and gave each other some updates on our summer vacation. The bell rang and we sped up to our rooms and faced our books. Another dreadful year in school again, but at least this will be my last year in High school. I am Eunice, the only daughter of two of the most successful entrepreneurs in the country. An average girl living a grandiose life. I was bo...
8 comments
Read more

Dapithapon

Magtatakipsilim na naman. Mag-iisang taon na pala mula nang naramdaman ko ang ganito. Bakit nga ba hindi mapuknit sa aking isipan ang iyong maamong mukha? Bakit ba tuwing magagawi na lamang ako sa dalampasigang ito ay muling bumabalik ang mga masasaya nating alaala? Alaalang nagsisilbing lason na unti-unting pumapatay sa akin. Dapithapon nang una tayong nagkakilala. Halos hindi tayo magkamayaw sa pagkukuwentuhan habang naglalakad sa tabing-dagat at namumulot ng mga sigay. Kung minsan nama’y palihim tayong nagtatagpo sa gabi; humihiga sa buhanginan habang tinatanaw ang mga bituin. Minsan nga, naitanong mo ang aking mga pangarap na isang buntong-hininga lamang ang naging katugunan. Ninais ko ring huwag nang uminog pa ang mundo ng mga panahong iyon at huwag nang umandar pa ang orasan dahil batid kong ang bawat tiktak nito’y hudyat din ng ating nalalapit na paghihiwalay. Nang dumating ang araw na aking kinatatakutan, nangako tayong magtatagpo rito taun-taon. Ngunit nasaan na ang iyong pa...
Post a Comment
Read more